Dożywocie i służebność osobista mieszkania bardzo często są ze sobą mylone, mimo iż oznaczają zupełnie co innego.

Służebność osobista mieszkania to prawo do zamieszkiwania w czyimś domu lub mieszkaniu. Osoba uprawniona może przyjąć na mieszkanie także swojego małżonka i małoletnie dzieci, a nawet inne osoby, o ile są przez nią utrzymywane albo potrzebne przy prowadzeniu gospodarstwa domowego.

Z kolei umowa dożywocia jest nieco bardziej skomplikowana, wiąże się bowiem z przeniesieniem własności nieruchomości. Oddanie wybranej osobie nieruchomości „w dożywocie” powoduje, że osoba ta jest zobowiązana zapewnić dożywotnie utrzymanie, co w braku odmiennych postanowień stron oznacza, że należy przyjąć dotychczasowego właściciela jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Co istotne, dożywocie można zastrzec nie tylko na rzecz osoby przenoszącej własność nieruchomości ale także na rzecz osoby bliskiej zbywcy nieruchomości. Informacja o obciążeniu nieruchomości prawem dożywocia jest wpisywana do księgi wieczystej co powoduje, że każdy nabywca nieruchomości będzie ponosił odpowiedzialność za świadczenia na rzecz dożywotników.

Przepisy prawa przewidują określone konsekwencje w przypadku niewywiązywania się przez nabywcę nieruchomości ze swoich obowiązków. Sąd może zamienić dożywocie na dożywotnią rentę (świadczenie określonej kwoty pieniężnej), a w wyjątkowych przypadkach nawet rozwiązać umowę dożywocia.